در این سرزمین ، بهار زود هنگام تر سر می رسد و با نگاه سبز مهربانش درون خانه ها را می كاود تا در یابد بانوان ایرانی ، خانه تكانی را آغازیده اند ؟ و آن گاه است كه با سر انگشت سبز مخملی اش ، نرم نرمك بر پنجره خانه ها می نوازد كه بگشایید درهایتان را و فراخوانید مرا به تماشای تلاش هایتان در زدودن غبار یكساله از جای جای خانه هایتان و زنگار اندوه از لای لای قلب هایتان .

و آن گاه كه شكوفه های لبخند را بر لبان این مردمان می بیند و دید و بازدید ها و دیده بوسی ها را شاهد می شود ، در می یابد كه نوروز ، روزی نو فرا رسیده و آن زمان است كه خود به شكوفه می نشیند و می شتابد در رستن سبزه هایش چه می داند كه تا سیزده روز دیگر آن مردم سراپا شور و نشاط ، به گونه پیشینیان خویش به دشت ها می شتابند تا بر چمن ها یله شوند و به نشاط وصال ، دو قامت علف را به یكدیگر پیوند زنند ، به امید پایداری پیوندهایشان .

سبز بهار می ماند تا گرمای تابستان سر برسد و آن گاه است كه پای پس می كشد ، چه می داند كه كودكان منتظرند تا روزهای خوش دویدن ها در سایه نشستن ها و بازی كردن ها و فارغ شدن از درس را آغاز كنند و آن گاه كه تابستان در جیب كودكان به جای جدول ضرب ، تخمه و آجیل را می بیند ، آسیمه سر وارد می شود و با دست های گرم و پر مهرش ، سر شاخه های پر میوه ی درختان را خم می كند به سوی كودكانی كه دست تمنا و پای تقلا دراز كرده اند به سوی میوه هایش .